New York dag 1-2-3

Eenmaal aangekomen in het hostel, besloten we dat het handig was wat boodschappen te doen voor ons ontbijt en de lunch. De receptioniste van het hostel wist ons te vertellen dat de supermarkt vlakbij was, dus gingen Kim en ik op pad. Een supermarkt in Amerika is al een levenservaring op zich. Er zijn een aantal dingen die opvallen. Zodra je binnenkomt, ruik je het al: een mix van natte groenten, over de datum kip en lekkende cola. Het personeel lijkt continu tegen elkaar te schreeuwen, maar niet op een onaardige manier. De slogan 'klant is koning' maakt hier plaats voor 'klant is koning tenzij ik iets leuks te vertellen heb tegen mijn collega's, een nieuwe kauwgom moet pakken, naar buiten wil staren of gewoon geen zin heb je te helpen'. Daarnaast is het frapant dat het gehele schap perfect gevuld en gespiegeld is, maar er geen één vakkenvuller te zien is. Ze verkopen hier sixpacks van 3 liter flessen Pepsi. Dat is 18 liter. 18. Liter. Cola.
Als je bruin brood wil kopen, kom je ook van een koude kermis thuis. Het brood dat van de buitenkant bruin lijkt, blijkt bij thuiskomst toch hartstikke wit van binnen te zijn. Met andere woorden: ze verkopen hier in de supermarkt niks, maar dan ook niks, gezonds.
Na de supermarkt was het tijd voor een bezoekje aan de 'pharmacy'. Er moesten wattenstaafjes, shampoo en blistex gekocht worden. Bij een drogist/apotheek ben je dan aan het juiste adres, zou je zeggen. Fout. Bij binnenkomst stond er een hele rij mensen te wachten bij een loket. Later bleek dat je hier staatsloten, krasloten en alles wat met gokken te maken heeft, kon kopen. Amerikanen combineren graag het aangename met het onaangename. Moet U nog even wachten op uw Metoprolol? Vermaak uzelf met een kraslot! Het kostte ons uiteindelijk 2 minuten om de dingen te vinden die we nodig hadden, aangezien 98% van de schappen om onduidelijke redenen leeg waren en er, buiten het gokloket, niemand te bekennen was.


Na een soepele eerste reisdag, brak onze tweede en eerste echte dag in New York aan. We werden vrij vroeg wakker van het lawaai en de sirenes. In Harlem happened duidelijk de magic en met magic bedoel ik criminaliteit. Het is ook geen toeval dat het NYPD hoofdkantoor 2 deuren van ons hostel vandaan zit. Baart mij zorgen, stelt Kim gerust. Goed, de dag begon. Nadat we onszelf uit onze 4 vierkante meter tellende kamer hadden gewurmd, gingen we op zoek naar de badkamer. De vrouwenbadkamer voor onze gehele verdieping (ongeveer 30 kamers), telt maarliefst 1 wc en 1 douche. Ideaal voor een hostel waar iedereen ongeveer op hetzelfde tijdstip opstaat!
We besloten eerst naar het 9/11 Memorial Museum te gaan. Eenmaal daar aangekomen raakten we aan de praat met een 60-jarige 'survivor'/gids. Hij hield niet op met praten en zelfs toen wij meerdere malen aangaven een ticket voor het museum te gaan kopen, stond hij erop nog één keer het verhaal over dé boom te vertellen. Goed, mijn empathisch vermogen is wel dusdanig groot dat ik het zelfs aso vind een bejaarde af te wimpelen, dus hoorden Kim en ik het verhaal nogmaals aan en vertrokken eindelijk naar het museum. Het 9/11 memorial museum is een van de meest aangrijpende plekken waar ik ooit geweest ben. Kim en ik hadden allebei 2 uur lang kippenvel en kou was daar geen oorzaak van. Het hele museum bestaat uit overblijfselen en verhalen/geluidsfragmenten van zowel overlevenden als slachtoffers. Een must-see voor iedereen die nog eens naar NY gaat!

's Avonds hebben we een ijshockeywedstrijd bijgewoond van de New York Rangers tegen Tampa Bay in de Barcley Arena. Een ervaring die we beiden nooit meer vergeten! Wat een enorm stadion en wat een sfeer. Toen we de metro uitstapten hadden we vrij snel door dat we niet als twee Europese kaaskoppen op de tribune konden gaan zitten, dus hebben we nog even wat leuks gekocht in de fanstore.

Dag 3!

Central Park! Kim en ik hebben een mooie, lange wandeling gemaakt van het noorden van Central Park tot het Metropolitan Museum. Het Met was te groot en te druk. De collectie was enorm, maar na 687 dezelfde vazen, 249 half afgebroken marmeren beelden van grote mannen met veel te kleine penissen en allerlei andere schijnbaar kostbare prullaria, vonden we het wel welletjes. Kim en ik vermaakten ons meer met op een bankje zitten en mensen kijken. Zelf ben ik echt fantastisch goed in het spel 'Spot de Hollander'. Want echt, je herkent ze uit duizenden.
Tijd om te eten! Na drie dagen hadden we de metro nog steeds niet helemaal door, dus besloten we een yellow cab te pakken richting Times Square. We hadden zo'n honger dat we naar binnen gingen bij het eerste restaurant dat we zagen. Een typisch Amerikaans restaurant, waar de radio veel te hard staat, het meubilair geen geur of kleur heeft en het plafond bedekt is met spiegels. Ik besloot kip te bestellen met rijst en curry. Als ik van tevoren had geweten dat ze de kip hier voor het serveren zo droog mogelijk fhönen en ze de rijst niet langer dan 2 minuten laten koken, had ik wat anders besteld. Het enige positieve van het avondmaal was het enorme glas cola. Toen het glas leeg was, vroeg onze Poolse ober beleefd of ik een refill wilde, maar dat hoefde ik niet. Toch schonk hij mij water bij, wat ik prima vond. Eenmaal een slok genomen van het water, kwam ik erachter dat hij mij geen water, maar chloor had ingeschonken. Een paar minuten later kwam hij aan onze tafel om te vragen of 'everything okay' was. Hij kon er gelukkig om lachen toen ik antwoordde met: ''no offense, but this water tastes like swimmingpool''. Hij beweerde stellig dat het water zorgvuldig gefilterd wordt door een machine. Hij kletst maar een eind raak met z'n machine, want ik drink echt geen chloorwater.